In the beginning there were two and they were happy to be just two. They laughed and danced and loved and lived their best lives together. Until that one Christmas Eve, when three came to shake up their world. Nothing would ever be the same and the two would not have it any other way.
Jeetje waar begin ik. First things first, hoe gaat het met jullie mijn lieve lezers? Tijd geleden alweer hè? Het is maar goed dat dit blog bijhouden niet mijn vaste baan is, anders had ik mezelf allang ontslagen. Maar goed! Ik heb nieuws, best groot nieuws ook. Nieuws waarvan ik eigenlijk niet meer had gedacht dat ik het ooit zou mogen of kunnen brengen. Goed nieuws.
Wat een spanning hè? Ik zal jullie niet langer laten wachten. Komt ‘ie. Ik ben ZWANGER!
Ja echt, op het moment van schrijven 16 weken en een beetje. In die 16 weken zijn we van complete ongeloof en lichte paniek gegaan naar blijheid en trots. Tussen deze beide uitersten liggen nog een heleboel andere emoties die we ook allemaal even aangetikt hebben in meer of mindere mate. Zwanger zijn doet een hoop met je en dan heb ik het niet alleen over je lichaam.
De eerste weken van mijn zwangerschap heb ik niet als ‘leuk’ ervaren. Het was zwaar en keihard werken, ook of misschien juist in die eerste paar weken. Slapen was het nieuwe wakker zijn, misselijk de nieuwe standaard en mijn neus leek wel een soort van superpowers te hebben ontwikkeld. En dan die emoties, oh man die emoties. Nu ben ik van mezelf al best gevoelig, maar dit wordt dan ook nog eens flink versterkt door de hormonen.
Hormonen, ahh ja hormonen. De fuckers in elke zwangerschap die een lieve en zorgzame vrouw binnen een minuut kunnen veranderen in een vuurspuwende draak.
Maar dan echt hè. Gelukkig zijn de extreme hormonale uitbarstingen me tot nu toe bespaard gebleven, maar ik heb toch zeker wel één keer hysterisch in de keuken staan schreeuwen dat ik het ook allemaal niet meer weet. En dat mijn lief mij dan aankijkt met zo’n blik van ‘ja schatje, ik ook niet wat moet ik nou doen dan?’. Nou, als jij het niet weet en ik het niet weet, wie weet het dan wel?
Alsof ik beland ben ik een slechte film zitten we nu ook nog eens in een periode waarin alles onzeker is. Ik heb het natuurlijk over de Coronaviruscrisis, wat een bak ellende is dat zeg. Iets wat volgens zovelen begon als ‘niet meer dan een griepje’ is inmiddels uitgegroeid tot een ware pandemie waarbij mensen het (kennelijk) noodzakelijk vinden om superbelangrijke zaken als wc papier te gaan hamsteren. Ja, je zal maar niet kunnen kakken in deze barre tijden. Of je billen moeten afvegen met een krant. Vreselijk toch?
En zo veranderde iets wat zo mooi had moeten (of kunnen zijn) in iets anders, iets met onzekerheid en angst. Kunnen (of moeten) genieten van deze heerlijke tijd kan ik niet. Tenminste, niet echt.
Er is gewoon nog te weinig bekend over de effecten van het virus op zwangere vrouwen en ongeboren baby’s. De berichten die ik erover lees lopen erg uiteen, dus veel meer dan extra goed op mezelf en de kleine druktemaker in mijn buik letten kan ik niet. En dat voelt best kut. Het besef dat lekker samen babyshoppen met mijn moeder of schoonmoeder niet meer gaat (allebei een risicogroep) komt dan ook extra hard binnen. Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld.
Wel voel ik sinds een paar dagen een nieuw soort kracht in mij, noem het een oerkracht, een besef dat ik dit kan, dat wij dit kunnen.
Ik heb mijn baby een belofte gedaan, wel meer dan een, maar dit vind ik even de belangrijkste. Ik heb mijn baby beloofd dat ik alles op alles zal zetten om ons gezond te houden, om de komende vijf maanden te zorgen voor een veilig en warm onderkomen, afgesloten van de buitenwereld die nu gewoon een beetje stom is. En dat is mijn missie voor de komende tijd, die overigens niet stopt als de baby zijn veilige en warme onderkomen moet inruilen voor de buitenwereld die dan hopelijk iets minder stom is. Ook daarna is het mijn missie mijn baby veilig en warm te houden. Zoals het een echte mamabeer/tijger/leeuwin betaamt <3
We leven in een gekke tijd op dit moment. Een tijd waarin veel onzeker is. Wat wel zeker is, is dat het voorlopig nog wel onzeker blijft en dat is gek. Ga op zoek naar datgene wat het voor jou gemakkelijker maakt. Voor mij zijn dat simpele dingen, zoals maar 1x per dag het nieuws lezen/volgen. Ik heb gemerkt dat als ik dit te vaak doe, ik me alleen maar druk ga maken om zaken waar ik toch niets aan kan veranderen. Ga op zoek naar verborgen talenten en nog onontdekte hobby’s. Misschien kan je wel onwijs goed haken of breien of schuilt er een ware tapdanser in je. Let een beetje op jezelf en elkaar en stay safe. En, misschien nog wel het aller belangrijkst, stay the fuck home! Samen (op afstand) komen we hier doorheen.
Wat een mooi en zeker herkenbaar stuk heb je wederom geschreven.Ik denk dat veel mensen de emotionele rollercoaster wel herkennen die op dit moment over de wereld gaat.De onzekerheid is in alles aanwezig .Dus ja, zoek leuke dingen om thuis te doen, houd per mail of telefoon contact met mensen in risico groepen en met z’n allen zullen we deze dolle rit moeten uitzitten.
Dank je wel voor je reactie mama. Het zijn gekke tijden, maar samen staan we sterk. Het leven komt even tot stilstand en met z’n allen moeten we alles opnieuw ontdekken. Ik voel stof voor een nieuw stukje opkomen. Samen komen we hierdoor heen, dat weet ik zeker. Stay safe!
Wat een mooi verhaal weer Leni, werd er een beetje emotioneel van.We gaan er alles aan doen om er toch een mooie tijd van te maken ondanks dat het allemaal anders loopt dan we zouden willen. Veel liefs en let vooral goed op jezelf en mijn kleinkind.
Dank je wel Lia, hier ook aardig wat emoties, maar dat is oke. We gaan er wat moois van maken, samen met elkaar komen we er wel. Ook in de schaduw schijnt de zon. Voor jou ook veel liefs, van mij en je kleinkind. Stay safe!